ทะเลสาบ (The Lake) - เรื่องรักแบบเหงาๆ ของขุ่นป้ากล้วย

"...จนมาวันหนึ่งเราก็เริ่มสังเกตกันและกัน

และเมื่อรู้ตัวอีกทีก็ทักทายกันแล้ว

...และแล้ว เราก็ค่อยๆ เข้าใกล้กัน

ทีละหนึ่งมิลลิเมตร"

- Yoshimoto Banana, ทะเลสาบ (The Lake)

"ทะเลสาบ (The Lake)"

ผู้เขียน: โยชิโมโตะ บานานา

ผู้แปล: ฮิโรกะ ลิมวิภูวัฒน์

สนพ. เอิร์นเนสต์, พิมพ์ครั้งแรก มีนาคม 2557

เป็นเรื่องบังเอิญที่หยิบเล่มนี้มาอ่านตอนครบ 1 ปีตีพิมพ์ครั้งแรก

อ่านแล้วชอบนะ เป็นนิยายเหงาๆ มีบาดแผล

แต่เจือไออบอุ่น ความเห็นใจ ความเข้าใจของคนสองคน

นาคาจิมะ กับชิฮิโระอาศัยอยู่คนละตึก

แต่หน้าต่างห้องของทั้งคู่หันเข้าหากัน

พวกเขาพบกันครั้งแรกผ่านหน้าต่าง

เริ่มต้นจากการทักทายเพียงเล็กน้อย ยิ้มให้ พยักหน้า

แล้วก็ค่อยๆ เขยิบเข้าหากันทีละนิดๆ

ชิฮิโระรู้สึกได้ว่านาคาจิมะคุงเคยประสบเหตุเลวร้ายบางอย่างในอดีต

ทำให้เขาเป็นคนแปลกๆ และไม่สามารถมี sex ได้

ชิฮิโระก็เพิ่งสูญเสียคุณแม่ไป

ความสัมพันธ์กับพ่อแม้ไม่ได้เลวร้าย แต่ก็ไม่นับว่าใกล้ชิด

คนแหว่งๆ วิ่นๆ สองคนจะสามารถเติมเต็มกันและกันได้หรือเปล่า...

ตอนอ่าน "ทะเลสาบ" ก็นึกถึงโทนงานของเฮียมู

ถ้างานของเฮียเป็นนิยายเหงาๆ สายดาร์ก

งานของป้ากล้วยก็เป็นสายตรงข้าม

เป็นบรรยากาศเหงาๆ แต่ไม่เศร้าหม่น อ่านแล้วอบอุ่น โรแมนติก

อาจจะเป็นเพราะความอบอุ่นที่แผ่มาจากเรื่องราวของคุณแม่

ของทั้งนาคาจิมะ และชิฮิโระ

แม้ว่าความทรงจำเกี่ยวกับคุณแม่ของนาคาจิมะจะมีความขมขื่นปนอยู่ด้วย

แต่มันก็มีความงดงามของความเป็นแม่ ความรักของแม่

อ่านแล้วสะเทือนใจและเห็นใจ ในสิ่งที่นาคาจิมะและคุณแม่ต้องเจอ

"แต่แม่ด้านที่เป็นแม่ในอุดมคตินั้น

ยิ่งใหญ่เสียจนผมรู้สึกว่าตัวเองนั้น

เล็กกระจิดริดเหลือเกิน

ถ้าผมขาดแม่ไปสักคน

ผมก็ไม่อาจอยู่อย่างนี้ได้จนถึงทุกวันนี้

ความรู้สึกขอบคุณต่อแม่นั้น

ถึงแม่จะยังมีชีวิตอยู่และผมมีเวลาทั้งชีวิต

ผมก็คงไม่สามารถแสดงความรู้สึกนี้ออกไปได้"

- Yoshimoto Banana, ทะเลสาบ (The Lake)

เป็นนิยายที่เหมาะกับคนที่เพิ่งจะเริ่มอ่านงานของนักเขียนญี่ปุ่นดีนะ

เท่าที่เคยอ่านมา โทนงานของนักเขียนญี่ปุ่นจะค่อนข้างเครียดๆ อ่ะ

แต่เรื่องนี้อย่างที่บอกว่าไม่ดาร์กมากขนาดทำให้อึดอัด

ชิฮิโระเป็นตัวละครที่มาลดความตึงเครียดลง

เป็นคนประเภทที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจน่ะ

แม้จะมีเรื่องให้คิดมากอยู่สักหน่อย มีความไม่สบายใจอยู่บ้าง

แต่เธอก็ไม่ได้คิด หรือทำอะไรที่หนักเกินไป

อย่างตอนที่รู้เรื่องคุณแม่ของนาคาจิมะคุง

ชิฮิโระก็ไม่ได้เสียอกเสียใจจนเกินพอดี หรือแสดงความเห็นใจแบบเสแสร้ง

หากอยากพูดก็จะฟัง ไม่อยากพูดเธอก็ไม่เซ้าซี้ซักถาม

สำหรับนาคาจิมะคุง เป็นตัวละครที่เหมือนจะซับซ้อน

เพราะปมแผลในใจ กับบุคลิกแปลกๆ ที่ดูเข้าถึงยาก

แต่ก็ออกจะเป็นคนตรงๆ อยู่นะ คิดอย่างไร ก็พูดออกมาไม่เสแสร้งเกรงใจ

มีช่วงหนึ่งที่ผู้เขียนเขียนบรรยายบริเวณทะเลสาบว่า

"นั่นคือ บรรยากาศของความรู้สึกเปลี่ยวอ้างว้างอย่างไร้ขอบเขต

และสภาพภูมิประเทศที่คล้ายดั่งการนำสิ่งที่ถูกทำลายไปแล้ว

ตั้งแต่ฐานรากมาปะติดปะต่อก่อร่างสร้างขึ้นใหม่อย่างหยาบๆ"

ตรงนี้อ่านแล้วรู้สึกว่า เหมือนผู้เขียนจะบรรยายถึงตัวนาคาจิมะคุง

และเพื่อนทั้งสองไปพร้อมๆ กันด้วยแฮะ

คนสองคนที่อาศัยอยู่คนละฝั่งตึก

หันไปมองเห็นกันและกัน มันจะมีโอกาสเกิดขึ้นได้สักแค่ไหนกัน

มองเห็น แล้วยังค่อยๆ ดึงดูดกันและกัน

ค่อยๆ เข้ามาใกล้ๆ กัน รักกันทีละนิด

คนที่ใช่ ในจังหวะเวลาที่ใช่ โรแมนติกดีเนาะ

มีอยู่ตอนหนึ่งที่เป็นจุดเล็กๆ ในเรื่อง

ที่อ่านแล้วสะเทือนใจ รู้สึกจี๊ดที่ใจเบาๆ

คือตอนที่ชิฮิโระบรรยายความเงียบของมิโนะคุง

(เพื่อนของนาคาจิมะ) ว่าเป็นความเงียบของคนที่

"คิดว่าตัวเองไม่เป็นที่ต้องการของใครเหมือนนาคาจิมะคุง"

เป็นจังหวะที่ชอบมากจัวหวะหนึ่งในเรื่อง

มันเป็นคำบรรยายสั้นๆ ที่แสดงภาพบาดแผลของพวกเขาได้ดี

เรื่องเลวร้ายที่พบเจอในวัยเด็กนั้น

จะส่งผลกระทบและฝังลึกในใจไปตลอดกาล

หากได้เจอคนที่เข้าใจและยอมรับเราที่เคยแตกหักเสียหายมาก่อนได้

นั่นนับเป็นความโชคดีอย่างที่สุด

"ถึงไม่ได้คิดอยากจะเป็นผู้ใหญ่ แต่คนเราก็เป็นผู้ใหญ่ไปเอง

ในขณะที่กำลังเลือกทางเดิน หนทางที่เลือกจึงเป็นเรื่องสำคัญ"

- Yoshimoto Banana, ทะเลสาบ (The Lake)