TV People - Haruki Murakami

เรื่อง: ทีวีพีเพิล (TV People)

ผู้เขียน: Haruki murakami

แปลโดย: รวมนักแปลหลายท่าน

สนพ. กำมะหยี่

"ทีวีพีเพิลมาที่ห้องของผมตอนเย็นวันอาทิตย์..."

        รวมเรื่องสั้นชุดใหม่ล่าสุดของเฮียมู หรือฮารูกิ มูราคามิ นักเขียนชื่อดังชาวญี่ปุ่น อีก 1 นักเขีนโปรดของข้าพเจ้า จริงๆ อ่านจบมาสักพักละ สั่ง pre-order มาจากเพจ https://www.facebook.com/readery?fref=ts ตั้งแต่ก่อนงานมหกรรมหนังสือเมื่อปลายเดือนต.ค.ที่เพิ่งผ่านมา แต่ยังนึกถ้อยความที่จะมาบอกกล่าวเล่าถึงในบล็อกนี้ไม่ออก พอดีเพิ่งอ่าน "เริงระบำแดนสนธยา (Dance Dance Dance)" จบ บวกกับวันนี้ถึงบ้านเร็ว ก็เลยมาเขียนบล็อกสักหน่อย ไม่งั้นนานไปจะไม่ได้เขียน และลืมเรื่องราวเสียก่อน

       บอกก่อนเลยว่าอ่านแล้วไม่สามารถตีความได้อย่างคำตามในเล่ม หรืออย่างที่นักอ่านเก่งๆ หลายคนเขาวิเคราะห์ตีความกันได้ อ่านเพื่อความบันเทิงและความชอบล้วนๆ ;p ผลงานของเฮียมูไม่ว่าจะเป็นนิยาย หรือเรื่องสั้นค่อนข้างจะแปลกแหวกแนวอยู่สักหน่อย เรื่องราวลึกลับ ผู้คนประหลาด บางตอนก็เหงาเคว้งคว้าง บางตอนตื่นเต้นลุ้นระทึก ส่วนใหญ่โทนเรื่องจะออกแนวมืดหม่นปมปัญหาอิรุงตุงนัง และในผลงานทุกเล่มจะพูดถึง sex อย่างเปิดเผย กล่าวถึงไวน์ชั้นยอด เสพดนตรีแจ๊สชั้นดี ลิ้มรสอาหารรสเริด 

ครืดซ่าาาาาตึก ครืดซ่าาาาาตึก ครืดดดด เสียงประหลาดที่ชายหนุ่มได้ยินช่วงเย็นวันอาทิตย์ ช่วงเวลาที่เขาไม่โปรดปราน ... ซึ่งทีวีพีเพิลก็เลือกที่จะปรากฏตัวในช่วงเวลานี้ พร้อมกับทีวีโซนี่เครื่องหนึ่ง ในตอนที่ทีวีพีเพิลเอาทีวีเข้ามาตั้งในบ้าน ภรรยาของเขากลับมองไม่เห็นมัน และในตอนที่เขาถามเพื่อนร่วมงานถึงการปรากฏตัวของทีวีพีเพิลที่บริษัท เพื่อนของเขาก็กลับทำท่าแปลกๆ และตีตัวออกห่าง ... บางครั้งผู้คนก็เลือกที่จะเฉยเมย หรือทำเป็นมองไม่เห็น ปิดกั้นการรับรู้ในสิ่งที่พวกเขาไม่อยากจะข้องเกี่ยว ไม่อยากจะเดือดร้อน หรือไม่อยู่ในความสนใจ ... ส่วนตัวเขาก็ละสายตาจากทีวีเครื่องนั้นไม่ได้ ทั้งๆ ที่มันมีแต่คลื่นแสงบนจอ ไม่มีภาพ ... อ่านแล้วก็นึกถึงภาพผู้คนสมัยนี้ที่วันๆ เอาแต่ก้มมองจอสี่เหลี่ยมของ smart phone/smart gadget ในมือ นั่งอยู่ด้วยกันแต่ไม่คุยกัน ไม่สนคนรอบข้าง จนบางครั้งก็รู้สึกเหมือนไร้ตัวตน ... ตรุบ คุ ชาวววสส ตรุบ คุ ชาวววสส

"แต่ถ้าโดนคนอื่นที่อยู่ตรงหน้าเมินเฉยแบบนั้น 

แม้แต่ตัวเองก็เริ่มไม่มั่นใจแล้วว่า ตัวเองมีตัวตนอยู่ตรงนั้นจริง..."

- ทีวีพีเพิล (ฮารูกิ มูราคามิ)

เรื่องสั้นเรื่องที่ 2 "เครื่องบิน - หรือเขาพูดคนเดียวราวกับอ่านบทกวีว่าอย่างไร" เรื่องราวของชายชู้ กับหญิงสาวซึ่งแต่งงานแล้ว มีลูกแล้ว และแก่กว่าเขาถึง 7 ปี ท้งสองร่วมรักกัน และเธอมักจะร่ำไห้ ร่ำไห้อย่างหนัก โดยไม่ปริปากอธิบายถึงเหตุผล เขาก็ได้แต่คิดและก็สงสัยยย ... กลวงเปล่า อ่านแล้วรู้สึกอย่างนี้ หญิงซึ่งสมรสแล้ว สามีดี มีลูก ครอบครัวปกติสุข ไม่ได้มีปัญหาทะเลาะเบาะแว้ง หากแต่ชีวิตวนเวียนจำเจซ้ำซาก เหล่านี้คือเหตุผลที่เธอมีชู้หรือเปล่า? เพื่อหลีกหนีจากความซ้ำซาก เบื่อหน่าย เพื่อให้ชีวิตที่ราบเรียบ มีความตื่นเต้น ความลับ ซุกซ่อน ...

"คติชนแห่งยุคของเรา - ยุคก่อนประวัติศาสตร์ของระบบทุนนิยมก้าวหน้า" เรื่องเล่าของเพื่อนร่วมชั้น ที่บังเอิญมาเจอกันในอีกหลายปีต่อมาหลังจบการศึกษา ทั้งคู่โตเป็นผู้ใหญ่มีการมีงานทำ และมาเจอกันในต่างแดน เรื่องที่เล่าก็เป็นเรื่องเพื่อนกับแฟนสาวสมัยมัธยมฯ ยุคสมัยซึ่งหญิงสาวถือครองพรหมจรรย์ และเธอก็เป็นหนึ่งในนั้น เธอว่าเธอรักเขา แต่เธอไม่เคยให้เขาล่วงล้ำไปมากกว่าสัมผัสเคล้าคลึงภายนอกร่างกาย เธอบอกว่าไม่สามารถมอบกายให้เขาได้ แต่หากวันนึงเมื่อเธอแต่งงานกับใครสักคนแล้ว เธอจะยอมมีอะไรกับเขา ...  ประหลาด โรแมนติคแบบประหลาด มอบพรหมจรรย์ให้ไม่ได้ แต่หากวันนึงแต่งงานกับใครสักคนแล้วจะยอมนอนด้วยเนี่ยนะ!

"ครีต คาโน" เรื่องราวของหญิงสาวที่มีเสน่ห์ดึงดูดเพศชายมากล้นเหลือ เพียงแค่ชายหนุ่ม ชายแก่เห็นเธอต่างก็อยากข่มขืนเธอกันหมด ต้องใช้ชีวิตหลบซ่อนอยู่นาน จนวันหนึ่งมีเหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้น จนเธอมีความมั่นใจที่จะออกมาเผชิญโลกอีกครั้ง แต่...  - อ่านละนึกถึงวลีนี้ "ปล. โลกนี้มันช่างโหดร้าย" กว่าจะมีแรงใจฮึดขึ้นสู้ ออกมาเผชิญโลกภายนอกอีกครั้ง แต่แม้ว่าจะระวังเพียงใด ก็อาจมีปัญหามีอุปสรรคเกิดขึ้นได้เสมอบนโลกอันโหดร้ายใบนี้ สังคมที่ผู้แข็งแรงกว่าคือผู้อยู่รอด คนอ่อนแอกลับดับดิ้น (ปล. เหมือนคุ้นๆ ว่าแม่สาวนางนี้กับพี่สาวของเธอจะเคยปรากฏตัวในเรื่องบันทึกนกไขลานหรือเปล่านะ?)

"ซอมบี้" ขณะกำลังเดินสวีทหวานกับคุณแฟน จู่ๆ พ่อเจ้าประคุณก็พูดจาเหลือร้ายว่าตัวเธอ และครอบครัว แล้วก็บู้มมมมมม กลายเป็นซอมบี้!  ... คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ ไม่รู้คนที่อยู่ข้างๆ จะกลายเป็นซอมบี้มาไล่กัดเราเมื่อไร โบราณว่าไว้ "รู้หน้า ไม่รู้ใจ" คนเรารู้จักผูกพันกันมานาน ก็ใช่ว่าจะรู้จักกันจริงๆ เสียเมื่อไร จริงไหม? เวลาไม่ใช่เครื่องพิสูจน์ว่าเรารู้จักใครสักคนดีพอ

"หลับ" เรื่องสั้นเรื่องสุดท้าย แม่บ้านธรรมดา ชีวิตสามัญ ที่จู่ๆ ก็เกิดอาการนอนไม่หลับ และออกไปท่องโลกราตรีในยามที่สามีและลูกหลับ ออกไปขับรถเล่น ... ชีวิตธรรมดาที่ดูแสนปกติสุข บางทีอาจจะธรรมดาเกินไป  เธอรู้สึกเหมือนติดกับ ไปไหนไม่ได้ หนีไม่พ้น อึดอัด ดำเนินชีวิตอยู่ในกรอบเดิมๆ วนเป็นลูปเรื่อยไป...

"ชีวิตที่ปราศจากการรับรู้ถึงการมีชีวิตอยู่นั้น แม้จะยืนยาวเพียงใด 

ฉันคิดว่าไม่มีความหมายแต่อย่างใด"

- หลับ #TVpeople (ฮารูกิ มูราคามิ)