นักล้วง (The Thief) - อาชญนิยายของ Fuminori Nakamura

"...แต่ระหว่างลงมือปล้นจงมีสติกับทุกการกระทำและสนุกกับมัน
เพราะพวกแกจะได้ลิ้มรสขอบเขต
ที่มนุษย์คนอื่นไม่มีทางได้ลิ้มรสในชีวิตนี้"
Fuminori Nakamura, นักล้วง (The Thief)

"นักล้วง (The Thief)"

ผู้เขียน: Fuminori Nakamura

ผู้แปล: พีรวัธน์ เสาวคนธ์

สนพ. กำมะหยี่, พิมพ์ครั้งแรก, กุมภาพันธ์ 2558

          อ่านจบมาพักใหญ่ละ แต่ช่วงนี้งานเข้า เลยไม่มีเวลามาปั่นบล็อก "นักล้วง" หรือ The Thief เป็นผลงานของนักเขียนญี่ปุ่นอีกเล่มที่ทางกำมะหยี่สนใจ ติดต่อนำมาแปล และจัดจำหน่าย เพิ่งออกจากโรงพิมพ์มาเมื่อไม่นานมานี้ เห็นภาพปกครั้งแรกก็ปิ๊งเลย ออกแบบสวยมาก ขนาดเล่มกระทัดรัด พกพาสะดวก พกไปอ่านบน BTS ตอนเดินทางสบายๆ อ่านอาทิตย์เดียวก็จบ แต่ติดอยู่ตรงตัวหนังสือเล็กจิ๋วตามไปด้วย

          ขอไม่พูดถึงรางวัลที่นิยายเรื่องนี้ได้รับมาละกันนะ สามารถไปอ่านเอาได้ในคำนำสำนักพิมพ์ และปกติข้าพเจ้าไม่ค่อยตัดสินหนังสือจากรางวัลที่ได้เท่าไร เพราะจากประสบการณ์หนังสือรางวัลกับข้าพเจ้าไม่ค่อจะถูกโรคกันนัก บางเรื่องก็อ่านยาก ย่อยยาก อ่านแล้วไม่เข้าใจแตกฉาน บางเรื่องติดออกจะน่าเบื่ออยู่สักหน่อยด้วยซ้ำ

          นักล้วงบอกเล่าเรื่องราวผ่าน "ผม" ซึ่งก็คือตัวเอกของเรื่องเป็นคนเล่าเรื่องเองนั่นแหละ "ผม" เป็นนักล้วง หรือโจรล้วงกระเป๋า วิธีการขโมยของเขานั้นแยบยลอย่างมืออาชีพ และจะล้วงเฉพาะคนที่ดูมีฐานะเท่านั้น เมื่ออดีตเขาเคยถูกดึงเข้าไปร่วมกับขบวนการมิจฉาชีพ ที่มีชายน่ากลัวคนหนึ่งเป็นคนชักนำพวกเขาเข้ามาสู่วังวนนี้เพื่อทำภารกิจบางอย่าง แลกกับการออกจากแก๊งของอิชิกะวะ เพื่อนเก่าของเขา หลังเสร็จภารกิจ เขาหลบออกจากโตเกียว อิชิกะวะหายตัวไป เวลาผ่านไป เขากลับมายังโตเกียวอีกครั้ง โดยที่ไม่รู้แน่ชัดว่าทำไมถึงกลับมา การกลับมาครั้งนี้ อดีต หรือชายน่ากลัวคนนั้นยังตามมาหลอกหลอนเขาไม่เลิก "ผม" ต้องเข้าไปพัวพันกับภารกิจของชายลึกลับ เพื่อเอาชีวิตรอด และเพื่อเด็กชายตัวน้อยกับแม่ผู้ไม่เอาไหน

          เดินเรื่องเร็วดี วิธีการล้วงของตัวละครก็ดูแนบเนียน อ่านๆ แล้วมีหลอน กลัวโจรล้วงกระเป๋า พวกนี้ต้องมีทักษะและพรสวรรค์ที่ไม่ธรรมดา ถึงได้ล้วงทรัพย์สินของคนอื่นได้โดยที่เจ้าตัวไม่รู้สึกตัว ในช่วงที่ "ผม" เจอกับความยากลำบาก ก็พลอยลุ้นไปด้วยว่าจะทำได้ไหม ตัวละครอย่างชายลึกลับนั่นก็สร้างขึ้นมาได้น่ากลัว ดูเป็นคนชั่วร้ายบริสุทธิ์แบบที่ไม่น่าเข้าไปข้องเกี่ยวด้วย

          ในขณะที่ "ผม" ยังมีอีกด้านที่เห็นอกเห็นใจคนอื่น คอยช่วยเหลือเด็กชายตัวน้อยที่เขาเจอว่ากำลังพยายามขโมยของในซุปเปอร์มาเก็ต ความใจอ่อน มีน้ำใจนี่แหละที่เป็นจุดอ่อนทำให้เขาต้องพบภัย ภาพหอคอยที่เขาเห็นก็เหมือนจะเป็นสัญลักษณ์บางอย่าง แต่ก็นึกไม่ออกว่าจะเกี่ยวโยงไปกับเรื่องไหน เรื่องการตีความนี่อ่อนด้อยจริงๆ ขอยอมรับ

          ถือว่าเป็นอาชญนิยายขนาดสั้นที่น่าสนใจ ผูกโยงเรื่องได้ดี อ่านไม่ยาก ย่อยไม่ยาก มีจุดให้ลุ้น ตื่นเต้นไปกับเรื่อง นอกจากความดราม่า มืดหม่น แล้วยังแอบมีแสงสว่างใสๆ เบาๆ ตรงมิตรภาพชั่วคราวของ "ผม" กับเด็กชาย อ่านแล้วรู้สึกมีแสงอบอุ่นเบาๆ แผ่ออกมา นับว่าเป็นหนังสือรางวัลที่ไม่ทำให้รู้สึกว่ายากกับการอ่านอย่างที่กลัว