Winter's coming

“ขีดจำกัดของการสร้างสรรค์คงเป็นความรู้สึกอิ่มตัว” - อาจวรงค์ จันทมาศ #เรื่องลึกลับธรรมดา (หน้า 33) ชื่อเรื่อง: เรื่องลึกลับธรรมดา ผู้เขียน: อาจวรงค์ จันทมาศ (Mr. Tompkin) สนพ. มติชน (พิมพ์ครั้งแรก, 2556) เป็นคนไม่ถูกโรคกับคณิตศาสตร์ และวิทยาศาสตร์อย่างแรงมาแต่ไหนแต่ไร สมัยเรียนนี่ก็อาศัยขยันท่องจำเป็นนกแก้วนกขุนทองเอาไปสอบให้มันจบๆ ไป พอเข้ามหาวิทยาลัยแล้วก็ไปเรียนเฉพาะทางตามสาขาวิชาเอก และวิชาโท วิทยาศาสตร์กับคณิตศาสตร์ก็ไม่มีโอกาสได้มาแผ้วพานชีวิตข้าพเจ้าอีกเลย บอกตรงๆ ชีวิตสงบสุขมาก 555 แล้ววันหนึ่งก็มีโอกาสได้อ่านหนังสือของ Mr. Tompkin "จริงตนาการ" ก็รู้สึกประทับใจและติดตามผลงามเล่มต่อๆ มาเรื่อยๆ Mr. Tompkin หรือ คุณ อาจวรงค์ จันทมาศ เขียนเล่าเรื่องราวข้อมูลวิชาการทางวิทยาศาตร์ ออกมาให้อ่านง่าย ย่อยง่าย สนุกน่าสนใจ ผูกโยงเรื่องราวรอบตัวเข้าไปกับเนื้อหาได้อย่างเนียนๆ ใน "เรื่องลึกลับธรรมดา" นี้ ผู้เขียนนำเสนอเรื่องราวของฟิสิกส์ จากเรื่องราวรอบตัวที่ดูเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาๆ ที่เรามองข้าม ดูเป็นเรื่องปกติทั่วไปในชีวิตประจำวั

ไม่แน่ใจว่าหนังเรื่องนี้ได้เข้าฉายในโรงภาพยนตร์ในไทยหรือเปล่า แต่ถ้าจำไม่ผิดเราว่าไม่ได้เข้า รู้ตัวอีกทีก็มี DVD ออกมาละ หนังเล่าเรื่องราวชีวิตของชาลส์ ดิกเกนส์ นักเขียนชื่อดังก้องโลก ในช่วงที่เขาก้าวเข้าสู่จุดสูงสุดในหน้าที่การงาน ดิกเกนส์ได้พบกับสาวน้อยนามว่า เนลลี่ เทอเนอร์ ทั้งคู่ตกหลุมรักกัน เนลลี่ก็กลายมาเป็นคนรักของเขาตลอดช่วงบั้นปลายชีวิต หนังเดินเรื่องเร็วพอสมควร เรื่องราวค่อนข้างดราม่า หลายฉากใช้ความเงียบสื่อสภาวะบีบคั้นกดดันได้อารมณ์ดี ตัวดิกเกนส์เองมีภรรยาอยู่แล้ว แถมยังมีลูกอีกเป็นขโยง แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับภรรยาก็อยู่ในช่วงจืดจาง เหินห่างกัน พอได้มาใกล้ชิดกับเนลลี่ สาวน้อยนักแสดงที่หลงใหลชื่นชมผลงานของเขา หลายๆ อย่างเหมือนจะจูนกันติด ก็เกิดหวั่นไหวปิ๊งปั๊งกันขึ้นมา แต่ด้วยสภาพสังคมที่บีบคั้น ดิกเกนส์อยู่ในฐานะทางสังคมที่สูงว่าเนลลี่ แล้วยังพันธะครอบครัวของดิกเกนส์ อายุที่ต่างกัน แล้วยังศีลธรรม ความถูกผิดในใจที่ต้องต่อสู้ เป็นเรื่องธรรมดาที่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะไม่ราบรื่น แต่ก็มีความสุขอยู่ไม่น้อย ถึงแม้ภายหลังดิกเกนส์จะหย่าขาดจา

"...คุณเคยฉุกคิด หรือเคยนึกแปลกใจกับตัวเองบ้างไหม ว่าทำไมเมื่อยิ่งเรามีเครือข่ายสังคมแผ่กว้างออกไปเท่าไร ยิ่งเราเผยแพร่ความคิดเห็นออกไปในสเตตัสมากเท่าไร ยิ่งเราใช้งานเทคโนโลยีการสื่อสารสมัยใหม่มากขึ้นเท่าไร  เรากลับยิ่งคับแคบ ขุ่นมัว และวนเวียนหาทางออกจากความคิดของตัวเองไม่ได้ เราใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการแสดงความหงุดหงิด โกรธเคือง และทะเลาะเบาะแว้งกับเพื่อนในเฟรนด์ลิสต์กันได้ง่ายเหลือเกิน" - วุฒิชัย กฤษณะประกรกิจ #ชายหนุ่มผู้ก้มลงถ่ายภาพเท้าตัวเอง (หน้า 226) ชื่อเรื่อง: ชายหนุ่มผู้ก้มลงถ่ายภาพเท้าตัวเอง ผู้เขียน: วุฒิชัย กฤษณะประกรกิจ สนพ. Mars Space, พิมพ์ครั้งแรก 2555 เมื่อปีที่แล้ว บังเอิญเห็นพี่ที่รู้จักกันอ่าน "ชายหนุ่มผู้ก้มลงถ่ายภาพเท้าตัวเอง" เล่มนี้ ขอเขามาดูก็เห็นว่าเป็นผู้เขียนคนเดียวกันกับ "สุนทรียะแห่งความเหงา" ก็ตื่นเต้น และไปหามาอ่านบ้าง เพราะชื่นชอบบทความในสุนทรียะฯ มากทีเดียว ใน "ชายหนุ่มผู้ก้มลงถ่ายภาพเท้าตัวเอง" นี้ค่อนข้างเป็นบทความที่จริงจัง ดุเดือด เนื้อหาโดยรวมเน้นไปทางเรื่อง socia

ไปดูเรื่องนี้มาตั้งแต่เมื่อวันเสาร์ที่ 31 พ.ค. ที่ผ่านมา เลือกดูเรื่องนี้ก็เพราะอยากดูหนังเบาๆ แล้วก็หนังนอกกระแสที่คนน่าจะดูน้อยหน่อย เป็นหนังรักที่อบอุ่น น่ารัก แต่ก็แสบสันถึงทรวงจริงๆ หนังเล่าถึงคู่สามี-ภรรยาวัยเกษียณสองคนคือ ลุงนิค กับป้าเม็ก ทั้งสองย้อนกลับไปเที่ยวปารีสด้วยกันอีกครั้ง เพื่อรำลึกความหลังครั้งที่เคยมาฮันนีมูนกัน และการมาเที่ยวครั้งนี้ยังเป็นความพยายามในการประคองความสัมพันธ์ที่เริ่มระหองระแหงกันด้วย แต่เมื่อเดินทางมาถึง ทั้งคู่กลับพบว่าโรงแรมที่เคยมาพักนั้นเปลี่ยนไป ป้าเม็กไม่พอใจโรงแรมนั้น สุดท้ายก็ไปพักกันในโรงแรมหรูวิวสวย ตลอดการเดินทางทั้งคู่ก็มีเรื่องทะเลาะกัน ไม่ก็สร้างวีรกรรมเด็ดๆ แสบได้ใจ อย่างไปกินอาหารในภัตตาคาร แล้วชิ่งหนีไม่จ่ายเงิน! ป้าเม็กนั้น ถ้าเป็นในชีวิตจริง เราคงเรียกนางว่า "มนุษย์ป้า" ตัวจริงเสียงจริงเลยนะ นางร้ายมาก แผนกินอาหารแล้วไม่จ่ายเงินนั่นก็แผนนาง หนังดูแล้วมันมีอะไรให้คิดเยอะดี ช่วงวัยอย่างลุงนิค กับป้าเม็ก มันคงเต็มไปด้วยความกลัวหลายๆ อย่าง อายุที่เพิ่มขึ้น สุขภาพถดถอย มีปัญหาเรื่องงาน โดนบั