"ชายหนุ่มผู้ก้มลงถ่ายภาพเท้าตัวเอง" โดย วุฒิชัย กฤษณะประกรกิจ

"...คุณเคยฉุกคิด หรือเคยนึกแปลกใจกับตัวเองบ้างไหม

ว่าทำไมเมื่อยิ่งเรามีเครือข่ายสังคมแผ่กว้างออกไปเท่าไร

ยิ่งเราเผยแพร่ความคิดเห็นออกไปในสเตตัสมากเท่าไร

ยิ่งเราใช้งานเทคโนโลยีการสื่อสารสมัยใหม่มากขึ้นเท่าไร 

เรากลับยิ่งคับแคบ ขุ่นมัว

และวนเวียนหาทางออกจากความคิดของตัวเองไม่ได้

เราใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการแสดงความหงุดหงิด โกรธเคือง

และทะเลาะเบาะแว้งกับเพื่อนในเฟรนด์ลิสต์กันได้ง่ายเหลือเกิน"

- วุฒิชัย กฤษณะประกรกิจ

#ชายหนุ่มผู้ก้มลงถ่ายภาพเท้าตัวเอง (หน้า 226)

ชื่อเรื่อง: ชายหนุ่มผู้ก้มลงถ่ายภาพเท้าตัวเอง

ผู้เขียน: วุฒิชัย กฤษณะประกรกิจ

สนพ. Mars Space, พิมพ์ครั้งแรก 2555

เมื่อปีที่แล้ว บังเอิญเห็นพี่ที่รู้จักกันอ่าน "ชายหนุ่มผู้ก้มลงถ่ายภาพเท้าตัวเอง" เล่มนี้

ขอเขามาดูก็เห็นว่าเป็นผู้เขียนคนเดียวกันกับ "สุนทรียะแห่งความเหงา"

ก็ตื่นเต้น และไปหามาอ่านบ้าง เพราะชื่นชอบบทความในสุนทรียะฯ มากทีเดียว

ใน "ชายหนุ่มผู้ก้มลงถ่ายภาพเท้าตัวเอง" นี้ค่อนข้างเป็นบทความที่จริงจัง ดุเดือด

เนื้อหาโดยรวมเน้นไปทางเรื่อง social media และเทคโนโลยี ที่นับวันจะมีอิทธิพลขึ้นเรื่อยๆ ในสังคม

คุณวุฒิชัยวิเคราะ วิพากษ์ และวิจารณ์อย่างฉาดฉาน บาดคม ให้ฉุกคิด

และเป็นหนังสือที่เนื้่อหาไม่มีวันตกยุค เหมาะกับยุคสมัยนี้ที่ผู้คนเสพติดการใช้สื่อออนไลน์อย่างมาก

"เทคโนโลยีมีส่วนกำหนดความเป็นไปของตัวผู้ใช้งานมัน

ในขณะเดียวกัน เมื่อถูกใช้งานมาอย่างยาวนาน

วัตถุแห่งเทคโนโลยีนั้นก็จะถูกกำหนดโดยผู้ใช้งานมันด้วยเช่นกัน"

- วุฒิชัย กฤษณะประกรกิจ

#ชายหนุ่มผู้ก้มลงถ่ายภาพเท้าตัวเอง

ทุกวันนี้พวกเราใช้ social network / social media กันแบบไหน?

เคยลองทบทวน หยุด / ฉุกคิดกันบ้างไหมคะ?

เราใช้มันเพื่อสนองความต้องการ สนองอารมณ์ สนองความรู้สึกส่วนตัวกันมากไปหรือเปล่า

ใช้ในทางสร้างสรรค์ หรือทำลาย หรือก่อดราม่าเอามัน?

"ไม่รู้เหมือนกันว่าผู้คนในบ้านเมืองอื่นเขาใช้โซเชียลมีเดียกันอย่างไร แต่เท่าที่ผมเห็นผู้คนในบ้านเมืองเราทำกัน

และก็แน่นอนว่ารวมถึงตัวผมเองด้วยนั่นแหละ

เราใช้มันเพื่อมานั่งทะเลาะกัน"

- วุฒิชัย กฤษณะประกรกิจ

#ชายหนุ่มผู้ก้มลงถ่ายภาพเท้าตัวเอง (หน้า 229)

จริงไหมที่ว่า ยิ่งใช้สื่อพวกนี้มากเท่าไร เราต่างยิ่งโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงากันมากขึ้น

มีเพื่อนหลายร้อย หลายพันคนแล้วช่วยให้เรามีความสุขมากขึ้นได้บ้างไหม

คนที่เป็นเพื่อนเรา "จริง" มีสักกี่คนจากหลายร้อย หลายพันนั้น?

ทุกวันนี้ถ้า facebook ไม่เตือน คุณจำวันเกิดเพื่อนได้บ้างหรือเปล่า?

ถ้าไม่มี Line ไม่มี contact list คุณจำเบอร์เพื่อน หรือได้คุยกันออกรสออกชาติเป็นวันเป็นคืน

เหมือนสมัยใช้โทรศัทพ์บ้านครั้งละ 3 บาทไหม?

(ทีนี้เลยรู้กันหมดว่าแก่ 5555)

เคยโวยวายใครเพราะเขาไม่ตอบข้อความแชทเรา เมื่อตอนที่เรามีเรื่องเร่งด่วนคุยกับเขาไหม?

แล้วเคยถามตัวเองบ้างไหมว่าถ้า "ด่วน" ทำไมไม่ "โทร"?

(เคยด่าเพื่อนว่า smartphone เมิงไม่มีแอปโทรออกเหรอ โหลดมาหรือยัง ทำไมไม่โทรมา 55)

"โลกของโซเชียลมีเดียจึงเป็นโลกที่น่าเศร้า

เพราะมันเป็นโลกที่เร่งเร้าให้มีแต่คนอยากพูด

เป็นโลกที่ไม่มีใครมีเวลามากพอที่จะยอมนั่งฟังใคร

เป็นโลกที่เต็มไปด้วยสรรพเสียงเซ็งแซ่

แต่ไร้ความหมาย ไร้ตัวผู้ฟังอย่างตั้งใจจริงๆ"

- วุฒิชัย กฤษณะประกรกิจ

#ชายหนุ่มผู้ก้มลงถ่ายภาพเท้าตัวเอง

นี่แอคเคาท์ฉัน เพจฉัน พื้นที่ส่วนตัวฉัน ฉันจะโพสท์ จะแชร์อะไรก็สิทธิของฉัน

ซึ่งในความเป็นจริง คำว่า "ส่วนตัว" เมื่อเอามาใช้กับ social network มันดูตลกๆ ขัดๆ กันอยู่นะ

(เดี๊ยนเองก็เป็นคนนึงที่เคยคิดแบบนี้ 55)

สำนึกในการรับผิดชอบต่อข้อความ หรือเรื่องราวที่เผยแพร่ออกไป

การตรวจสอบ คัดกรองข้อมูล

คือสิ่งที่คนส่วนใหญ่ในสังคมไทยเรายัง "ไม่มี"

เป็นหนังสือที่ดี และขอแนะนำอย่างแรงกล้าให้เราๆ ท่านๆ หามาลองอ่าน

เพื่อจุดประกาย หรือฉุกคิดถึงวิธีที่เราใช้สื่อต่างๆ เพื่อแบ่งปันเรื่องราว

"What's on your mind?"