เดียวดายในโลกเหว่ว้า ของ เคนซาบุโร โอเอะ

"ตอนแรก ผมสงสัยว่าการสำเร็จความใคร่ด้วยตนเองมีผลเสียบ้างหรือไม่

แต่เมื่อผมกวาดสายตาอ่านหนังสือเพศศึกษาในร้านหนังสือ

ผมก็ค้นพบว่าสิ่งเดียวที่ไม่ดีเกี่ยวกับการช่วยตัวเองคือ

ความรู้สึกผิดที่ได้กระทำมัน"

- เคนซาบุโร โอเอะ #เดียวดายในโลกเหว่ว้า #17

ชื่อเรื่อง: เดียวดายในโลกเหว่ว้า (Seventeen & J)

ผู้เขียน: เคนซาบุโร โอเอะ

ผู้แปล: วิลาส วศินสังวร

สนพ.: เอิร์นเนส พับลิชชิ่ง, พิมพ์ครั้งที่ 1, กันยายน 2553

ใช้เวลากับการอ่านหนังสือเล่มนี้ให้จบนานทีเดียว เคยอ่านแล้วก็เลิกอ่านไปกลางคันมาหนนึง

ตอนนั้นอ่านแล้วมันน่าเบื่อ เรื่องราวดำเนินไปแบบไม่มีอะไรน่าสนใจ

นอกจากความหมกมุ่นกับการช่วยตัวเองของชายหนุ่มอายุ 17 คนหนึ่ง

วางทิ้งไว้นานจนฝุ่นจับเขลอะ ตัดสินใจหยิบขึ้นมาปัดฝุ่นอ่านอีกสักรอบ

กะว่าถ้ารอบนี้ยังอ่านให้จบไม่ได้ ก็เห็นทีจะขอยอมแพ้ เก็บเข้ากรุไปเลย

แต่ก็ยังโชคดี ที่การกลับมาอ่านรอบสองนี้ อ่านได้จนจบทั้งเล่มในเวลาอันสั้น

"เดียวดายในโลกเหว่ว้า" หรือ Seventeen & J เป็นผลงานรางวัลโนเบล ของคุณเคนซาบุโร โอเอะ

ในเล่มมีนิยายขนาดสั้น 2 เรื่อง เรื่องแรกคือ 17 อีกเรื่องคือ J ซึ่งแบ่งออกเป็น 2 ตอน

ใน 17 เป็นเรื่องราวของชายหนุ่ม เรื่องเริ่มต้นขึ้นในวันเกิดอายุ 17 ปีของเขา

ขณะกำลังอาบน้ำ พี่สาวก็ตะโกนถามว่า

"สิบเจ็ดปีแล้ว" เธอตะโกนเรียกผม "นั่นไม่ทำให้รู้สึกอยากช่วยตัวเองบ้างหรือ?"

(เคนซาบุโร่ โอเอะ, เดียวดายในโลกเหว่ว้า, น. 11)

ความรู้สึกโดดเดี่ยวในบ้าน โรงเรียน และท่ามกลางผู้คน

พ่อผู้ไม่สนใจ และไม่ค่อยได้พูดคุย แม่ผู้ไม่มีปากไม่มีเสียงและไม่เคยปกป้อง

พี่ชายที่เคยสนิทสนมก็เปลี่ยนเป็นห่างเหิน พี่สาวที่ดูจะเข้ากันไม่ค่อยได้

เหตุการณ์หน้าอายที่เกิดขึ้นที่โรงเรียน ความสนใจในเพศตรงข้าม และการไม่ได้โดดเด่นเป็นที่ยอมรับ

ความกลัว และกังวลกับความไม่มีคุณค่า

สิ่งเหล่านี้ผลักดันเขาให้รู้สึกโดดเดี่ยว และแปลกแยก

แต่แล้วจู่ๆ ก็จับพลัดจับผลูเข้าไปร่วมกับพรรคเอียงขวา

ทำให้ชีวิต ความคิด และความรู้สึกของ "ผม" เปลี่ยนไป...

เรื่องการหมกมุ่นกับการช่วยตัวเองของชายหนุ่ม และการอยากได้รับการยอมรับ

หรือเป็นคนสำคัญคงเป็นเรื่องที่วัยรุ่นทั่วๆ ไปต่างก็เป็นกัน

และแต่ละคนก็คงมีวิธี โอกาส และโชควาสนาแตกต่างกัน

แต่ "ผม" ไม่มีอะไรเลย ไม่โดดเด่น ไม่หล่อเหลา ไม่ได้เรียนเก่ง กีฬาก็ดูจะแย่

ถ้าวัยรุ่นคนไหนเป็นแบบนี้ ชีวิตของเขาก็คงจะไม่ง่าย

แต่เมื่อ "ผม" ได้ก้าวเดินเข้าไปในเส้นทางการเมือง เขาก็เริ่มค้นพบเส้นทางที่จะยืนหยัดในสังคมได้บ้าง

สำหรับ J ตอนแรกนั้นอ่านสนุกที่สุด มีบรรยากาศลึกลับ ให้ลุ้นระทึกเบาๆ ด้วย

J เป็นลูกเศรษฐี แต่งงานมาแล้วครั้งนึง แต่ภรรยาก็เสียชีวิตไป

เขาแต่งงานใหม่อีกครั้งกับผกก. หนังสั้น เขาและทีมงานของภรรยาเดินทางไปบ้านพักตากอากาศ

เพื่อถ่ายทำหนังเรื่องใหม่ ซึ่ง J เป็นผู้อุปถัมป์ให้อยู่

ระหว่างเดินทางพวกเขาพบชาวบ้านไปยืนออกดดันอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง

บ้านของหญิงสาวที่คบชู้....

ความสัมพันธ์ของคนทั้ง 7 เป็นไปในรูปแบบที่ออกจะประหลาดอยู่สักหน่อย

ความลับของ J ที่ไม่เคยเปิดเผยอย่างเป็นทางการ การเสียชีวิตของภรรยาคนแรก

ยังคงติดอยู่กับตัว J ไม่เคยหายไปไหน

ความดำมืดและบาดแผลที่ซุกซ่อนอยู่ในใจคนบางทีก็ผลักดันให้ทำอะไรที่แปลกๆ ทั้งดีและไม่ดี

เพื่อเสริมเติมปิดรูโหว่นั้น แต่...มันจะช่วยได้จริงเหรอ?

ภาพชาวบ้านที่ไปออกันหน้าบ้านหญิงสาวที่คบชู้

คือภาพแทนความกดดันของสังคมที่มักจะรุมประนามผู้ที่ทำผืดศีลธรรม

หรือทำผิดกฎเกณฑ์ที่สังคมยอมรับหรือเปล่า

การรุมประนามหมู่ อย่างในโลก social network ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้

ก็ดูจะไม่ต่างจากภาพชาวบ้านที่แห่แหนกันไปทั้งลูกเล็กเด็กแดง เพื่อกดดันอยู่หน้าบ้าน

ของคนที่พวกเขาเชื่อว่ากระทำผิด

ในตอนที่สอง เป็นเรื่องราวถัดจากตอนแรกมาพักนึง

เหตุการณ์ในตอนแรกคงส่งผลให้ J ประพฤติตนตามแบบในตอนที่ 2

จู่ๆ J ก็เริ่มออกจากบ้าน ไปเป็น "จิคัน"

J ไปลวนลามผู้หญิงบนรถไฟ หรือรถโดยสารประจำทาง

โลกของ "จิคัน" ในนิยายของเคนซาบุโร โอเอะ นี้ เรามองเห็นความโดดเดี่ยวของตัวจิคัน

ไม่ได้เห็นแต่ความโรคจิต วิปริตทางเพศ ที่จ้องลวนลามผู้หญิง

การทำแบบนั้นเพื่อความตื่นเต้นอย่างนั้นหรือ?

กลัวว่าจะถูกจับได้ กับกลัวว่าจะถูกจับไม่ได้ อย่างไหนมากกว่ากัน?

การทำแบบนั้นเพื่อค้นหา หรือเติมเต็มสิ่งใด?

J ได้เพื่อนใหม่จากภารกิจลับพิสดารของเขา

แต่...เขาก็สูญเสียเพื่อนไปกับภารกิจนี้เช่นกัน...

พวกหนังสือรางวัลนี่ส่วนใหญ่อ่านไม่สนุกเท่าไรนะ แต่ดี

"เดียวดายในโลกเหว่ว้า" นี่ก็ดูจะเป็นโลกเหว่ว้าของผู้ชาย

อ่านแล้วก็ไม่ได้ตีความรู้ความหมายลึกซึ้ง เนื่องจากไม่มีความสามารถในการตีความแบบนั้น

หรือบางทีผู้เขียนอาจจะไม่ได้ตั้งใจจะให้มันลึกซึ้ง

แต่นำเสนอมันแบบง่ายๆ โต้งๆ อย่างนั้นแหละ

"...ผมไม่อาจยอมรับได้ว่าสิ่งที่ทำให้ผมเป็นลม

คือการตรึกตรองถึงความไม่มีคุณค่า

และความเป็นอนันต์ของอวกาศในเชิงฟิสิกส์

ซึ่งทำให้ผมหวาดกลัวความเป็นนิรันด์ของกาลเวลา

และความไม่มีคุณค่าของร่างมหันต์ของตัวเอง..."

- เคนซาบุโร่ โอเอะ #เดียวดายในโลกเหว่ว้า #17 น. 29