50/50 ไม่ตายก็รอดวะ! (2011)

                                    "ถ้ารู้ว่ามีโอกาสเพียงน้อยนิด จะสู้ หรือจะยอมแพ้?"

เพิ่งดูเรื่องนี้จบสดๆ ร้อนๆ หลังจากดองเก็บไว้มานาน ดูไปซับน้ำตาไป

...อดัม ชายหนุ่มอายุ 27 ปี ใช้ชีวิตปกติเหมือนคนทั่วไป ตื่นเช้าไปวิ่ง ไปทำงาน มีแฟน สังสรรค์กับเพื่อน ชีวิตเรียบง่ายธรรมดาๆ แต่แล้วจู่ๆ ก็เริ่มมีอาการปวดหลัง พอไปหาหมอก็ได้รำคำตอบว่า...เป็นมะเร็ง

หนังเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากเรื่องจริง นักแสดงนำ โจเซฟ กอร์ดอน-เลวิทต์เล่นได้ดีมาก ลงทุนโกนหัวจริงด้วย หนังไม่ได้นำเสนอเรื่องแบบโลกสวย แต่ถ่ายทอดออกมาให้ใกล้เคียงความ(น่าจะ)เป็นจริงดี

พอรู้ตัวว่าป่วย เขาทำใจยอมรับได้ระดับหนึ่ง แต่เมื่อป่วยมากขึ้น อาการเจ็บป่วยและการรักษาก็ส่งเริ่มส่งผลทางจิตใจ...เขากลัว...กลัวตาย การรักษาโดยเคมีบำบัดดำเนินควบคู่ไปกับการบำบัดจิตใจ จิตแพทย์มีบทบาทสำคัญมากในขั้นตอนเยียวยาผู้ป่วยในด้านจิตใจ เพื่อให้ต่อสู้กับโรคร้ายไหว แน่นอนว่าไม่ใช่งานที่ง่าย เหมือนที่แคทเธอรีนบอกกับอดัมว่า "งานนี้มันหนาสาหัสสำหรับฉัน เพราะถ้าพลาดก็สามารถทำลายชีวิตคนได้เลย" (อาจจะไม่เป๊ะๆ นะ จำได้คร่าวๆ ประมาณนี้) 

มีตอนนึงที่อดัมพูดกับแคทเธอรีนประมาณว่า "ทำไมทุกคนเอาแต่บอกว่าไม่เป็นไร เพราะที่จริงแล้วมันเป็น ทำไมไม่มีใครพูดออกมาตรงๆ ว่าผมกำลังจะตาย" สำหรับตัวคนป่วย การพูดว่าไม่เป็นไรอาจไม่ใช่การให้กำลังใจที่ดีนัก...หรือเปล่า? 

บางที คนรอบข้างก็วางตัวลำบาก และอึดอัดกับความเจ็บป่วยของใกล้ตัวไม่แพ้ตัวคนเจ็บเอง เพียงแต่อึดอัดและเจ็บป่วยไปคนละแบบ ฝ่ายหนึ่งทนทุกข์ทรมานกับโรคภัย อีกฝ่ายทนทุกข์ทรมานกับความกลัว...กลัวการสูญเสีย การพูดว่าไม่เป็นไร อาจไม่ใช่การพูดเพื่อปลอบใจคนเจ็บ แต่เป็นการปลอบใจตัวผู้พูดเองด้วยก็เป็นได้

ความตายอยู่ใกล้ตัวเรามากกว่าที่คิด จะมาช้ามาเร็วแค่นั้น ใช้ชีวิตให้ดี อย่าประมาท ทำในสิ่งที่ควรทำให้ดีเพื่อให้ไม่มีอะไรมี่ต้องเสียใจ หรือเสียดายว่ายังไม่ได้ทำ หรือให้มีน้อยที่สุดก็ยังดี