ทองเนื้อเก้า...ใครๆ ก็ด่าลำยอง

                    "พ่อแม่รังแกลำยอง"

     ช่วงนี้วันจันทร์ - อังคาร เวลาละครหลังข่าว ใน TL ทั้ง facebook และ twitter มีแต่คนด่าลำยอง สงสารไอ้หนูวันเต็มไปหมด อินกันทั้งบ้านทั้งเมือง เป็นอีก 1 ปรากฏการณ์ที่น่าสนใจ และอ่านสนุกใน social network

     แต่ข้าพเจ้าดันเกิดความคิดแว่บขึ้นมาว่า ตั้งแต่ละครฉายมาจนบัดนี้ ไม่มีใครว่าแม่ หรือครอบครัวของลำยองเลยนะ ซึ่งจริงๆแล้วครอบครัวนี้เข้าข่าย "พ่อแม่รังแกฉัน" มากๆ เทิดทูนลำยองเพราะสวย เชื่อว่าเป็นนางฟ้ากลับชาติมาเกิด กินเหล้ายาดองก็ไม่ห้าม ส่งเสริมให้เข้าหาผู้ชาย แสวงหาเงินทองความฟุ้งเฟ้อ ผัวจนก็ยุให้ทิ้งผัว มีลูกดีไม่รักลูก ทิ้งๆ ขว้างๆ ก็ไม่ตักเตือนห้ามปราม พ่อและน้องๆ ก็ส่งเสริมไม่กล้าขัด ไม่กล้าปราม จะเห็นว่าคนรอบตัวลำยองล้วนมีส่วนส่งเสริมให้นางเดินทางถลำลึกสู่ความเสื่อม จริงๆ แล้วนางน่าสงสารนะ

     ส่วนเจ้าวัน แม้ว่าแม่ไม่รัก ก็รักแม่เหลือเกิน เป็นเด็กดีเหลือเกิน บางคนก็ว่าในชีวิตจริงไม่มีทางจะมีเด็กที่ดีได้ขนาดนี้ถ้าเจอแม่แบบลำยอง แต่เราว่าเป็นไปได้นะ เราชื่อว่า "ธรรมะ" ช่วยได้จริง ไอ้หนูวันมันคลุกคลีอยู่กับวัด กับหลวงตามาแต่เด็ก มันก็ซึบซับพระธรรมคำสอนมา มันฉลาด มันรู้จักคิด ธรรมะคงช่วยขัดเกลาจิตใจเด็กไม่น้อย เพียงแต่เด็กแบบนี้ในความเป็นจริงมันอาจจะหายากมากๆๆๆสักหน่อยก็เท่านั้นเอง มันถึงเป็นทองเนื้อเก้าไง

     ตรงข้ามกับแม่ หรืออีลำยอง ที่รอบตัวมีแต่อบายมุข ไม่เคยเฉียดใกล้ธรรมะ มันก็ตกอยู่ในกิเลส ตัณหา มัวเมาตามืดบอด เหล่านี้อาจเป็นสิ่งที่ละครเรื่องนี้อยากเปรียบเทียบให้เห็น...ก็เป็นได้