ดาวหางเหนือทางรถไฟ - บันทึกการเดินทางรถไฟสายทรานส์ไซบีเรีย

"เครื่องบินที่ใครว่ากันว่าเป็นการเดินทางที่ดีที่สุด

เพราะแพงที่สุด เร็วที่สุด และสะดวกสบายที่สุด

อาจจะไม่ได้ดีที่สุดเสมอไป"

- ทรงกลด บางยี่ขัน

#ดาวหางเหนือทางรถไฟ (น. 33)

"ดาวหางเหนือทางรถไฟ"

ผู้เขียน: ทรงกลด บางยี่ขัน

สนพ. อะบุ๊ค, พิมพ์ครั้งที่ 7

ลองนึกภาพการเดินทางโดยรถไฟเป็นเวลาหลายๆ วันดู ไม่ค่อยน่าพิสมัยเท่าไรใช่มะ

ในเมื่อมีทางเลือกที่สะดวกสบาย และเร็วกว่าอย่างเครื่องบิน หรือรถทัวร์

เราเองก็เคยขึ้นรถไฟไปเที่ยวเชียงใหม่อยู่ครั้งหนึ่ง

บอกตรงๆ เข็ดจนวันตายเลยกับรถไฟไทย

ตอนนั้นไปตู้นอน VIP เลยนะ ยังไม่ทันจะเริ่มออกเดินทางก็มาเลทละ

เริ่มออกเดินทางตอนกลางคืน ตามกำหนดต้องถึงเชียงใหม่ประมาณ 9 โมงครึ่ง

แต่พอเอาเข้าจริงๆ ถึงบ่าย 2!! แม่เจ้า นี่เชียงใหม่ หรือจีนแผ่นดินใหญ่

คือมันคงเป็นคราวซวยจริงๆ อ่ะ ขบวนที่นั่งไปมีปัญหา

ตอนเช้าตื่นมานี่ก็ยังลัลล๊าได้อยู่นะ (แม้จะเจอพี่ปีเตอร์กระดิกหนวดทักอรุณสวัสดิ์อยู่ข้างเตียงก็ตาม)

แต่สักพักเริ่มไม่ละ ต้องไปรอเปลี่ยนขบวนที่ลำปาง เพราะขบวนที่นั่งมาเสีย ไปต่อไม่ได้

ละขบวนที่เปลี่ยนก็เป็นรถนั่งชั้น 3 หรือไงเนี่ย ปวดหลัง เพลียร่างกันไปกว่าจะถึง

ทำเอาแผนเที่ยวพังไปวันนึงเลย จากนั้นก็พอกันทีกับรถไฟไทย

แต่หลังจากอ่าน "ดาวหางเหนือทางรถไฟ" ของคุณก้อง ทรงกลด

ก็เกิดอยากจะไปนั่งๆ นอนๆ บนรถไฟบ้าง (แต่ไม่เอารฟท. นะ 55)

ในดางหางเหนือทางรถไฟ คุณก้องพาเราเดินทางไปบนเส้นทางรถไฟสายที่ยาวที่สุดในโลก

เส้นทางรถไฟสายทรานส์ไซบีเรีย

การเดินทางคนเดียวในดินแดนที่ไม่คุ้นเคย ไหนจะอุปสรรคด้านภาษา

และสภาพอากาศที่หนาวสุดๆ อีก

การเดินทางครั้งนี้ไม่ธรรมดาแน่นอน

แค่เปิดเรื่องมาก็เจอกับเรื่องไม่คาดฝันละ กล้องหาย รูปหาย

สมุดที่จดบันทึกเรื่องราวระหว่างการเดินทางไว้ก็หาย!

ปวดใจแทนคุณก้องจริงๆ

คุณก้องถ่ายทอดเรื่องราวออกมาได้สนุกมาก อ่านเพลินเลย

อ่านไปยิ้มไป ขำไป กับอารมณ์ขันแบบเบาๆ ที่สอดแทรกในเนื้อเรื่อง

แม้บ้างเรื่องมันอาจจะเป็นปัญหาที่ดูไม่น่าขำ แต่คุณก้องก็เล่าออกมาในบรรยากาศสบายๆ

ผู้คนที่ได้พบเจอระหว่างทาง ความช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ

อุปสรรคและปัญหาที่พบเจอ

ทุกอย่างเป็นส่วนประกอบสำคัญที่ทำให้การเดินทางครั้งนี้น่าจดจำ

ดีใจมากที่คุณก้องนำมาเล่าให้ผู้อ่านฟังผ่านตัวอักษร

นี่เป็นหนังสือบันทึกการท่องเที่ยว ไม่ใช่หนังสือนำเที่ยว

คุณจะได้ข้อมูลของคนที่ไปมาแล้วจริงๆ เที่ยวจริง เจ็บจริง

ข้อมูลหลายอย่างหนังสือนำเที่ยวไม่อาจให้ได้

และถ้าไม่ได้ไปด้วยตัวเองคงไม่มีวันได้รู้
นอกจากนี้ ยังมีพวกข้อมูลทางประวัตืศาสตร์น่าสนใจเสริมให้อ่านด้วย
อย่างเช่นเรื่องชา เราก็เพิ่งรู้ว่าอังกฤษรับเอาวัฒนธรรมการดื่มชามาจากจีน
และเคยพยายามเอาพันธุ์ชาจากจีนไปปลูกที่อังกฤษ แต่ไม่สำเร็จ
เลยเอาไปให้อินเดียปลูกแล้วส่งไปให้
ไปๆ มา กลายเป็นว่าอินเดียคือชาติที่ดื่มชามากที่สุดในโลก มากกว่าจีนและอังกฤษเสียอีก (น. 245)
รัสเซียเอง ก็เคยถูกกุบไลข่าน หลานของเจงกีสข่านบุกตียึดเป็นเมืองขึ้นอยู่นานถึง 250 ปี (น. 355)

นึกๆ แล้วก็น่าเสียดายที่รถไฟบ้านเราไม่พัฒนาไปในแง่สนับสนุนการท่องเที่ยวสักเท่าไร

สิ่งสำคัญที่ควรปรับปรุงอย่างแรงเลยก็น่าจะเป็นคุณภาพการบริการ และการตรงต่อเวลา

ถ้าหากใส่ใจพัฒนาให้มันดีๆ นอกจากจะเป็นอีกทางเลือกในการส่งเสริมการท่องเที่ยวแล้ว

ประชาชนยังมีทางเลือกในการเดินทางที่สะดวกสบายเพิ่มขึ้นอีกทาง

การเดินทางด้วยรถไฟ แม้ว่ามันจะช้ากว่าช่องทางอื่น

แต่ "ระหว่างทาง" มีทั้งวิว และประสบการณ์ที่อาจจะเป็นรูปแบบเฉพาะของรถไฟ

แม้ว่า ประสบการณ์ส่วนตัวตอนนั่งไปเที่ยวเชียงใหม่จะไม่ดีเท่าไร

แต่ว่า พอมองย้อนไปทีไรมันก็ขำๆ สนุกดีนะ

เวลาคุยกับพลพรรคร่วมเดินทางในครั้งนั้นทีไร ก็ฮากันได้ทุกที

"ไหนใครเป็นคนอยากไปรถไฟนะ"

"เข็ดไหมล่ะๆ"

"โอ๊ยยย กว่าจะถึง เล่นเอาหน้าเงิบกันหมด 55"

แม้ว่าเวลาที่ใช้เดินทางมันจะสาหัสไปนิด

แต่ความทรงจำที่มีกับเพื่อนร่วมทางก็มีคุณค่านะ

ณ ตอนนั้นเราเคยลำบากด้วยกัน และนั่นคือครั้งแรกที่นอนบนรถไฟ

และทริปนั้นก็สนุกจริงๆ :)

"การใช้เวลาร่วมกับเพื่อนเดินทางดีๆ

ทำให้เราลืมความยาวของการเดินทางไปได้

การได้พบปะคนดีๆ ทำให้ระหว่างทางมีสีสัน

จนปลายทางอาจไม่ใช่สิ่งสำคัญ"

- ทรงกลด บางยี่ขัน

#ดาวหางเหนือทางรถไฟ (น. 247)