The Railway Man [2013] - แค้นสะพานข้ามแม่น้ำแคว (สปอล์ย)

"ทำไมโลกนี้ยังเต็มไปด้วยความขัดแย้ง?

ทั้งที่เราผ่านบทเรียนมาแล้วมากมาย

ตลอดประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติ

ทุกคนบอกว่ารักสันติ

ทุกคนบอกว่าโลกนี้ต้องการความรัก

ทุกคนบอกว่ามนุษย์เป็นสัตว์ที่รู้เหตุผล

เรามีเทคโนโลยีล้ำหน้า เรารู้สรรพวิชามากมาย ฯลฯ

 แต่ตลกดี ที่สุดท้ายเรายังคงทะเลาะกัน

เรายังเป็นอย่างที่เป็นอยู่มาเนิ่นนาน

คำถามคือทำไม?"

- วุฒิชัย กฤษณะประกรกิจ

#ชายหนุ่มผู้ก้มลงถ่ายภาพเท้าตัวเอง (น.231)

**สปอล์ยนะคะ**

ตัวหนังจริงๆ ก็ดูไม่มีอะไรมาก กดดัน และเครียดตามสไตล์หนังสงคราม

เพียงแต่เรื่องนี้น่าจะใกล้ตัวคนไทยหน่อย

เพราะอิงเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ในไทย

ตอนที่ญี่ปุ่นเข้ามา และสร้างทางรถไฟสายมรณะ ที่กาญจนบุรี

The Railway Man นี่สร้างมาจากเรื่องจริงของเอริก โลแมกซ์ค่ะ

ตัวละครหลักในเรื่องนี่มีตัวตนอยู่จริงหมด

เอริก โลแมกซ์ อดีตพลทหารหน่วยสื่อสาร เป็นคนเงียบๆ ไม่สุงสิงกับใคร

เขาหลงใหลในรถไฟอย่างมาก วันหนึ่งขณะเปลี่ยนขบวนรถไฟเดินทาง

เขาพบกับแพตตี้ และตกหลุมรักเธอ ไม่นานทั้งสองก็แต่งงานกัน

หลังแต่งงาน หวานชื่นได้ไม่นาน แพตตี้ก็พบว่าโลแมกซ์มีปัญหาบางอย่าง

โลแมกซ์มักเลื่อนลอย หลุดไปอยู่ในโลกของตัวเอง ฝันร้าย และกรีดร้องอย่างทุกข์ทรมาน

เขาถูกภาพหลอนจากอดีต สมัยร่วมในสงครามโลกครั้งที่ 2 ตามหลอกหลอน

แพตตี้ไม่อาจทนเห็นเขาเจ็บปวด และไม่อยากให้ชีวิตคู่ของทั้งคู่ต้องล่มลง

เธอเลยไปหาฟินเลย์เพื่อถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับโลแมกซ์ในสงครามครั้งนั้น

โลแมกซ์อยู่ในค่ายทหารอังกฤษที่สิงคโปร์ หลังญี่ปุ่นบุกยึดเกาะได้สำเร็จ

ทหารอังกฤษยอมแพ้ ทหารจำนวนมากตกเป็นเชลยและถูกต้อนมาที่เมืองกาญจนบุรีของไทย

โลแมกซ์ก็เป็น 1 ในนั้น พวกเขาโชคดีกว่าคนอื่นนิดเดียวเท่านั้น

ตรงที่พวกเขาเป็นวิศวกร ทางทหารญี่ปุ่นจึงให้ทำงานด้านงานช่าง

ไม่ต้องไปลำบากสร้างทางรถไฟ ซึ่งเป็นงานหนักสาหัสทีเดียว

แต่แล้ววันหนึ่งทหารญี่ปุ่นก็จับได้ว่ากลุ่มของโลแมกซ์แอบประกอบวิทยุขึ้น

โลแมกซ์เสียสละตัวเองสารภาพว่าเขาเป็นคนสร้าง จึงถูกทหารญี่ปุ่นจับไปทรมาน

และสอบสวนว่าสร้างวิทยุขึ้นมาเพื่อช่วยเหลือฝ่ายตรงข้ามของญี่ปุ่นใช่หรือไม่

โลแกมซ์ถูกทรมานอยู่นานหลายสัปดาห์กว่าจะถูกช่วยออกมาได้เขาก็หมดสภาพไปแล้ว

หลังกลับไปอังกฤษ เขาก็กลายเป็นคนเงียบๆ

และถูกตามหลอนด้วยภาพของนายทหารที่ทรมานเขา กับความเจ็บปวดที่ได้รับ

หลังจากที่ได้รับรู้เรื่องราว แพตตี้ก็สะเทือนใจ และเห็นใจเอริก

แต่เธอก็ยังไม่สารถช่วยให้เอริกดีขึ้นได้เท่าไรนัก

วันหนึ่งฟินเลย์มาหาเขา พร้อมข่าวว่านายทหารคนนั้น คือนากาเสะ ยังไม่ตาย

และเป็นล่ามให้นักท่องเที่ยวอยู่ที่พิพิธภัณฑ์สะพานข้ามแม่น้ำแคว ที่กาญจนบุรี

ฟินเลย์ขอให้โลแมกซ์เป็นคนแก้แค้นให้ตัวโลแมกซ์เอง และพวกเขาทุกคน

และใช้วิธีกดดันวิธีหนึ่ง (ขอไม่บอกละกัน เผื่ออยากไปลุ้นในหนังบ้าง)

จนในที่สุดโลแมกซ์ก็เดินทางไปกาญจนบุรี พร้อมมีดที่ฟินเลย์ให้มา

เขาไปปรากฏตัวต่อหน้านากาเสะ และสอบสวนเขาด้วยถ้อยคำ

และประโยคเดียวกับที่นากาเสะเคยพูดกับเขา

นากาเสะเองก็ดูตกใจและอึ้ง ที่โลแมกซ์ยังไม่ตาย และมาเพื่อจะฆ่าเขา

โลแมกซ์ต้องต่อสู้กับภาพหลอนในสถานที่ที่เขาเคยถูกทรมาน

และความต้องการแก้แค้นในใจ

ตอนช่วงแรกของหนังมันก็ตื่นเต้นอยู่นิดหน่อย คือลุ้นๆ ว่าโลแมกซ์เคยเจออะไรมาบ้าง

ถึงได้ดูทรมาน และมีอาการหลอนขนาดนั้น

โดยเฉพาะภาพหลอน "ห้องทรมาน" ที่เขาดูจะกลัวมากๆ

นี่ก็จินตนาการไปแบบ โซ่ แส้ เทียน มาเต็มแน่ๆ

แต่ตอนที่โลแมกซ์สอบสวนกับนากาเสะนี่ออกจะน่าเบื่ออยู่สักหน่อย

ส่วนที่ทำให้ประทับใจ และคะแนนเรื่องนี้ 4 ดาวจาก 5

(ตอนแรกก็ว่าจะให้แค่ 3 แบบกลางๆ ไม่ดีมาก ไม่แย่ไป)

ก็เห็นจะเป็นตอนช่วงท้ายใกล้จบน่ะ แบบน้ำตามา ความซึ้งเกิด

และสิ่งหนึ่งที่ว่าเจ๋งก็พลังของ Colin Firth เฮียเมพขิงๆ

ไม่มีสงครามใดที่จะสร้างความสงบสุขที่แท้จริง

และทุกสงครามที่เกิดขึ้นก็ทิ้งบาดแผลไว้ใจคนมากมาย

โลแมกซ์ เป็นอีกเพียงตัวอย่างหนึ่งที่แสดงให้เห็นถึงบาดแผลจากสงคราม

ที่แทบจะทำลายชีวิตเขาทั้งชีวิต ภาพเชลยที่ต้องทนทุกข์จากการสร้างทางรถไฟ

ขาดอาหาร และน้ำดื่มสะอาด ผอมแห้งเหลือแต่กระดูก

ถูกทรมาน ทุบตี ถูกฆ่าทิ้งหลายพัน หลายหมื่นคน

ทั้งหมดนี้เพื่ออะไร?

ตอนที่ประทับใจที่สุดตอนหนึ่งก็คือ

ตอนที่นากาเสะพูดออกมาด้วยความเศร้าใจ ละอายใจ

"พวกเขาหลอกเราว่าจะชนะ หลอกว่าจะมีเกียรติ"

ชายหนุ่มตบเท้าเข้าร่วมทัพเพราะเชื่อมั่นว่าฝ่ายตนจะชนะ

จะได้เป็นคนที่มีเกียรติ

สำหรับนากาเสะ เขาคงได้คำตอบแล้วว่า สิ่งที่เขากระทำนั้นต่อโลแมกซ์นั้นไร้ซึ่งเกียรติใดๆ

สงครามเป็นไปเพื่อศักดิ์ศรี เพื่อความยิ่งใหญ่ เพื่อเกียรติยศ...ของใครกันล่ะ?

ไม่เคยมีผู้ชนะที่แท้จริงในสงครามหรอกมั้ง

ทุกฝ่ายก็พ่ายแพ้เหมือนกันหมด และคนที่แพ้ย่อยยับที่สุด

ก็คือประเทศชาติ...

"ไม่มีสิ่งใดมีค่ามากไปกว่าชีวิตนี้" - นากาเสะ

และเมื่อโลแมกซ์ถามนากาเสะว่าพวกญี่ปุ่นพูดถึงสิ่งที่กระทำต่อทหารอังกฤษอย่างไร

โลแมกซ์ก็ก้มหน้าด้วยความละอายตอบว่า

"ไม่พูดถึง ไม่มีใครอยากพูดถึง"

แม้ว่าสงครามจะจบไปแล้ว แต่บาดแผลยังคงอยู่

ผู้ที่มีส่วนร่วม และได้รับผลกระทบคงลืมเลือนได้ยาก

โลแมกซ์เองก็ยังเจ็บปวดกับบาดแผลนั้น

แต่ในที่สุดเขาก็เลือกทำสิ่งที่ดีกว่า

คือการ "ให้อภัย"

เมื่อโลแมกซ์กลับไปอังกฤษ แพตตี้บอกกับเขาว่า

เธอกลัวว่าจะเสียเขาไป กลัวว่าเขาจะตัดสินใจเหมือนฟินเลย์

โลแมกซ์บอกว่า เขาไม่เหมือนฟินเลย์ เพราะเขามีเธอ

โอ๊ยยย ตอนนี้โคตรจะโรแมนติกเลย

แล้วพวกเขาก็อยู่ด้วยกันจนถึงวาระสุดท้ายของชีวิตเลยด้วย

ตอนที่โลแมกซ์พาแพตตี้กลับไปหานากาเสะอีกครั้งเพื่อมอบจดหมายตอบให้นากาเสะด้วยตัวเอง

น้ำตาซึมเลยงิ ซึ้งและนับถือน้ำใจโลแมกซ์มากๆ

ที่ปล่อยวาง ให้อภัยนากาเสะ และเดินหน้าต่อไป

ปู่โลแมกซ์ กับนากาเสะก็กลายมาเป็นเพื่อนสนิทกันด้วยนะ

เวลาเจ็บปวด สิ่งที่เราไม่ควรทำคือทำร้ายตัวเองซ้ำ

ทำร้ายคนอื่น โดยเฉพาะคนที่รักเรา

และจมอยู่กับความเคียดแค้นจองเวร

การให้อภัย บางทีก็อาจเป็นหนทางแก้แค้นที่ดีที่สุดได้นะ ว่าไหม

"ความเกลียดชังควรจะยุติเสียที"

- เอริก โลแมกซ์